En nu eindelijk tijd voor mijn reislog. Ik kom tijdens het reizen zoveel mensen tegen waarmee ik weer even optrek, dat van internetten niet veel is gekomen. Maar daar gaat ie dan weer verder.

Net voor de aardbeving in Santiago had ik al een busticket gekocht voor naar San Pedro de Atacama, het woestijngebied in het noorden van Chili. Dat doe ik nooit echt ver van te voren, maar omdat de bussen zich snel vullen die richting op leek het mij wel verstandig dit keer. En dat is mijn geluk geweest ook, want na de aardbeving waren er geen vliegvluchten meer, omdat het vliegveld van Santiago was beschadigd. Ook de bussen reden voor 2 dagen even niet meer. Maar op dinsdag kon ik gewoon met mijn gereserveerde bus mee. Na een lange nachtrit stap ik uit in een geheel andere wereld. San Pedro is een kleine oase midden in de woestijn waar de straten niet geplaveid zijn. In een van de vele hostels boek ik nu een kamer voor mijzelf. Wel erg eenvoudig, maar voor de veel goedkopere prijzen hier wel zo lekker even.

Na een dagje bijkomen van de lange busrit is het de volgende dag tijd voor de 1e excursie: zandsurfen en tegen zonsondergang naar Valle de la Luna. Het sandboarden (snowboarden maar dan van de zandduinen af) gaat een stuk langzamer dan in sneeuw, maar is heel leuk om te doen. Na een aantal keer krijg ik het al aardig onder de knie. Maar je moet wel steeds met je board weer naar boven klimmen, best vermoeiend in deze hitte. Dus na 5 keer vind ik het wel weer mooi geweest. Daarna rijden we snel door naar de Maanvallei, waar we tegen zonsondergang aankomen. Een mooi gezicht over dit stukje landschap. Eenmaal weer terug in San Pedro kom ik Thomas weer tegen, een Zwitserse jongen die in hetzelfde hostel als ik zat in El Bolson, in de eerste week van mijn reis. Net als vorig jaar is het reiswereldje weer erg klein. En ik zeg hem nog dat bij de 3e keer hij moet trakteren volgens Nederlands gezegde.

Dag 3. Vroeg op voor de tour door de Salar de Tara. Om 08.00 uur wordt ik opgepikt door een jeep waar al 3 mensen inzitten die elkaar kennen. Met mij erbij zitten we wel wat krap achterin, maar dat mag de pret niet drukken. De dagtour gaat door heel mooie zandvlaktes en vulkaanlandschappen. De 2 andere vrouwen in de auto hebben net als ik een spiegelreflexcamera bij zich, dus er wordt veel gestopt om foto´s te maken. Onze gids Gino, spreekt alleen Spaans, maar gelukkig vertaalt Carlos alles af en toe in het kort, want ik versta nog niet alles in het Spaans en 1 vrouwtje verstaat helemaal niets. Carlos lijkt precies op de ´slechterik´ uit de film de Titanic. Grappig. Onderweg komen we langs meren met flamingo´s, dus ik heb nu net zoveel foto´s van flamingo´s als van de penguins vorig jaar... Uiteindelijk bereiken we het gedeelte wat Salar de Tara heet. Veel mooie rotsformaties hier. In een surrealistische omgeving met vulkanen in de verte hebben we onze lunch. We zijn de enige toeristen hier, dat maakt het nog specialer. Pas om 17.00 uur zijn we weer terug in San Pedro. Dat was een heel mooie toer. ´s Avonds heb ik afgesproken met een Palestijns meisje van het sandboardgroepje van gisteren. Ze is half Palestijns en half Duits en ze heeft de afgelopen 10 maanden in Chili gestudeerd, in Conception, de plek waar de aardbeving was. Maar ze was net op reis gegaan op het moment van de aardbeving. In een lokaal restaurantje dat het bureautje van de Tara tour me had getipt kunnen we een dagmenu delen, want op deze hoogte hier heb je niet veel honger. Het smaakt erg goed en het personeel is erg vriendelijk. Elizabeth, het Palestijnse meisje, vindt de achtergrondmuziek van het restaurant mooi, een soort zigeunermuziek. We vragen even na welke cd het is en de eigenaar belt meteen met de lokale muzikant die even later een cd komt langsbrengen. Nou dat is toch mooi geregeld. De muzikant, Jonathan nodigt ons uit voor een muziekfeestje om 24.00 uur, waar hij dan optreedt. Het blijkt een prive feestje te zijn, waar wij na het noemen van codenaam ´Jonathan´ naar binnen mogen. We belanden tussen lokale mensen die vrolijk dansen op de muziek. Erg leuk om mee te maken. Om half 2 sluiten de deuren.

Dag 4. Tijdens het ontbijt in het naastgelegen eettentje spreekt een gepensioneerd stel mij aan. De man is Chileens, de vrouw Canadees en ze wonen in Canada. Ze hebben de tour naar de Tatio geisers al gedaan en zijn vol lof over de organistatie waarmee ze erheen zijn geweest: Grado 10. Dus ik moet zeker met deze organisatie mee, want ze hebben pannekoeken als ontbijt. Nou dat scheelt weer uitzoektijd, dus ga ik dezelfde middag nog even langs en boek voor de volgende dag de tour naar de El Tatio geisers. In de namiddag kan ik nog met ze mee naar Laguna Cejar, een zoutmeer waarin je blijft drijven. Om 17.30 zwem ik in een klein zoutmeertje waarin ik inderdaad blijf drijven. Midden in de woestijn dobber ik lekker heen en weer, heel apart in deze prachtige omgeving. Alles is goed verzorgd, want tegen zonsondergang staat een tafel klaar met hapjes en drankjes (pisco sour). Dat belooft wat voor mogen.

Dag 5. Om 4.30 uur rijden we per stoere truck naar de Tatio geisers. Het is een lange rit, dus iedereen slaapt nog wat lekker bij met een lekker warm dekentje. Tegen zonsopgang arriveren we bij de geisers. Een groot mooi gebied met actief stomende geisers. Een prachtig gezicht. Vlakbij is een heetwaterbad waarin we lekker warm kunnen badderen, want het is best koud hier op dit vroege tijdstip. En daarna staat ons een heerlijk ontbijtje klaar. Onze gids heeft 1,5 uur staan pannenkoeken bakken op de bakplaat van de truck. Ze smaken heerlijk. Op de terugweg rijden we nog langs een inheems dorpje en een kaktussen´bos´. Om 13.00 uur zijn we weer terug in San Pedro. ´s Middags even lekker bijtukken want voor vanavond staat de sterrenkijktour op het program. Om 21.30 uur vertrekt de tour naar het huis van een Franse man, Alain, die in zijn tuin een aantal telescopen heeft staan. Alain vertelt vol passie en enthousiasme over de sterrenhemel en lichtjaren. Daarna mogen we door de telescopen kijken. Je kunt inderdaad de ring om Saturnus heen zien. Met mijn spiegelreflexcamere maakt Alain een foto van de sterrenhemel. Mooie foto! Tot slot krijgen we warme chocolademelk toe.

Dag 6. Lekker lang uitslapen en om 13.00 uur huur ik een fiets voor een tochtje naar Pukara en Catarpe. Ik kom een Engels vrouwtje uit de sterrenkijktour van gisteravond tegen. Mary, 62 jaar, heeft ook een fiets gehuurd en was vanmorgen al wezen fietsen maar durfde niet helemaal tot aan Catarpe in haar eentje. Dus fietsen we gezamelijk naar Pukara. Hier bevinden zich de ruines van een inheems dorp. Ze lijken verdacht veel op de ruines van Machu Picchu in Peru en dat klopt ook wel want de Inka´s zijn hier San Pedro binnengevallen. Dit was net voordat de Spanjaarden de boel kwamen overnemen. Daarna fietsen we verder naar Catarpe, een canyonachtig gebied. We komen er een wat ouder stel tegen dat ons vriendlijk begroet en een praatje met ons maakt. Even later zien we ze fietsen: de man alleen in string en de vrouw alleen in onderbroek. Een beetje vreemd, maar ja zo voelen ze zich kennelijk vrij in de natuur. We wandelen wat over de smalle paadjes, prachtig, geen enkel geluid hier behalve dat van onszelf. De fiesttocht is maar 6 km in totaal maar door de hitte best nog wel zwaar. ´s Avonds heb ik dus weer een eetmaatje en neem ik Mary mee naar mijn stamrestaurant. Ze zegt dat dit de 1e maaltijd in Chili is die haar echt goed smaakt. Goed restaurantje dus.

Dag 7. Nu ik alles hier heb gedaan en gezien wat ik wilde wordt het tijd voor de volgende move. Omdat ik ook nog langs de kustplaatsen Iquique en Arica wil, verzet ik mijn terugvluchtdatum naar een week verder, 21 april. Wel een gedoe om het te regelen, want het kon niet direct via Iberia (Marja nog bedankt voor het bellen), maar moest via Lan. Maar na 3 telefoontjes is het geregeld. In de internetshop kom ik erachter dat er een virus zit op mijn memorykaartje en memorystick. Het mannetje van de internetshop krijgt hem er niet vanaf. Dat is balen. Waarschijnlijk in het 1e hostel in Santiago opgelopen. Ik gebruik mijn andere schone kaartjes vanaf nu. Omdat ik geen risico meer wil lopen op narigheid, zal ik de oh zo mooie foto´s pas op deze webpagina zetten als ik weer thuis ben. Dus jullie zullen een beetje geduld moeten hebben helaas. Maar wat in een goed vat zit verzuurt niet moet je maar denken.

Dag 8. Laatste dag hier, want vanavond vertrek ik per nachtbus naar Iquique. Ik maak nog wat foto´s van San Pedro en ik bezoek het archeologisch museum van Gustavo le Paige. Een belgsiche priester die hier van alles 35 jaar lang heeft lopen verzamelen. Om 23.00 uur vertrekt de bus op weg naar wat verkoeling aan de kust.