Na redelijk te hebben kunnen slapen in de nachtbus, kom ik om 05.00 uur aan in kustplaats Iquique. Met 2 jonge Britse jongens deel ik een taxi naar het hostel dichtbij het strand. Omdat we zo vroeg zijn, kan ik nog niet inchecken, maar mag ik zolang even verder slapen op de sofa. Na lekker te hebben bijgeslapen kan ik om half elf inchecken. Ik heb mijn spullen nog amper in de kamer geinstalleerd en ben net bezig met mezelf in te lezen in de Lonely Planet wat hier zo al te doen is, of het meisje van het hostel roept ons allemaal uit onze kamers. We moeten zo snel mogelijk 4 a 5 straten verderop richting het centrum lopen, want er is een tsunami alarm afgegeven. Er is vanmorgen een 2e aardbeving geweest in de buurt van Santiago. Omdat ik nog niets had uitgepakt loop ik met mijn grote backpack en kleine rugtas met de anderen van het hostel een paar blokken verderop weg van het strand. Nou, wat ik op dat moment voelde is heel raar en naar. Een heel onrustig gevoel, alsof dit mijn einde zou kunnen zijn of zo iets. Een gevoel dat ik nog niet kende. Zo'n gevoel als in een nachtmerrie dat je in een afgrond valt, maar dan veel heftiger. Tijdens de aardbeving in Santiago waren we allemaal nog slaapdronken, dus besefte je niet wat er op dat moment gebeurde. Maar nu is het midden op de dag, dus ben je bij volledige bewustzijn. Na een tijdje blijkt er niets aan de hand te zijn. Alle mensen lopen weer terug naar waar ze vandaan kwamen. Wat bleek nu, de politie / het leger had uit voorzorg een alarm afgegeven (dat hadden ze de 1e keer verzuimd te doen). Maar Iquique ligt ver buiten de gevarenzone, dus was het loos alarm. Maar ik ben nog steeds van slag en wil eigenlijk zo snel mogelijk weg uit Chili en Bolivia in. Weg van alle narigheid. Op tv is het weer volop in het nieuws in Chili. Na een tijdje zakt het onrustige gevoel langzaam wat af. Ik geef me op voor de BBQ van vanavond en ga even wat wandelen langs het strand, om letterlijk en figuurlijk wat af te koelen. 's Avonds smaakt de BBQ voortreffelijk. Het lijkt al wel op Argentinië hier met zo'n groot stuk mals biefstuk. Met een wijntje erbij ben ik nu weer helemaal ontspannen. Ik besef me nu ook pas, dat het een raar gezicht moet zijn geweest, dat ik mijn grote backpack meezeulde ten tijde van het alarm

. Alleen het minimale, de belangrijkste dingen, pak je snel mee in zo'n geval (paspoort, bankpasjes en een truitje of zoiets). En ik was niet eens de enige. Op internet is het geen voorpagina nieuws in Nederland. Maar toch mail ik snel even naar het thuisfront om te melden dat alles oké is.

De 2e dag is alles weer normaal. Ik breng een bezoek aan een verlaten spookstadje, Humberstone. Hier werd tot 1960 nitraat gewonnen. Erg leuk en interessant om door dit verlaten ministadje heen te wandelen: de arbeiderswoningen, het centrale plein, ziekenhuis, zelfs een theater en de plek waar het nitraat werd gewonnen. Met aan het eind een prachtig uitzicht over het geheel en de omgeving. Ik ben er ruim 3 uur zoet geweest. Als afsluiting van de dag ga ik nog even lekker zonnebaden aan het strand tot aan zonsondergang. Volledig ontspannen nu. Maar morgen vertrek ik toch verder naar het 2e kustplaatsje Arica, in het uiterste noorden van Chili.