´s Ochtends om 10.30 uur vertrokken voor de 3 uur durende busrit naar Iruya. Naast me zit een meisje dat de hele weg erheen slaapt. En dat is zonde, want de tocht erheen is heel mooi over kronkelende bergwegen en door verrassend groene valleien hier (tot nu toe was alles heel droog). Eenmaal aangekomen in Iruya staat er al een meisje van een hostel nieuwe mogelijke gasten op te wachten. Ik doe lekker makkelijk en loop mee. De kamers zijn schoon en goedkoop, dus oké. Het meisje dat naast me in de bus zat, Natalia, wordt tevens mijn kamergenootje, want we delen een kamer. Iruya is een verborgen dorpje midden in de bergen waar de tijd heeft stilgestaan lijkt het wel. Samen met Natalia loop ik naar het uitkijkpunt en dat is nog een behoorlijk steil stukje, maar gelukkig niet te lang. Bovenop raken we weer in gesprek met een jong Argentijns stel, ook uit Buenos Aires net als Natalia. Zo stil als Natalia was in de bus, zo druk ik ze nu. Wat kan zij snel en veel praten. En dat zorgt weer voor de komische momenten, want ik probeer natuurlijk alles te volgen en knik af en toe maar ja, maar als Natalia dan aan het einde vraagt of ik het begrijp is het antwoord nee. Met als conclusie van Natalia: no importa! oftewel niet belangrijk. Ik leer nu wel veel nieuwe woorden die typisch Argentijns zijn zoals bijvoorbeeld ´al peda´ wat zoveel betekent als ´lekker belangrijk´.

De volgende ochtend maken we met zijn 4-en een mooie wandeling door de canyon en eindigen bij een idyllisch riviertje. Even rustig genieten hier. Om half 2 rijden we weer terug naar Humuhuaca waar ik met Natalia nog een paar uurtjes vertoef (Natalia nu ook een tas vol souvenirs rijker

). Alejandro en Anahi (het Argentijnse stelletje) zijn meteen doorgereisd naar Tilcara, 45 minuten verderop. Wij arriveren daar ook om 20.15 uur. Alejandro en Anahi hebben al een slaapplaats geregeld bij een familie aldaar, casa de familia. Met z´n 4-en hebben we een dorm voor onszelf. Wel zo fijn. Ik probeer nog wat geld te pinnen bij de enige geldautomaat hier. Eerst houdt een dronkelap het hokje bezet, hij probeert te pinnen met een vreemde kaart wat geen bankpas is. De andere 3 ondertussen alweer in een deuk van het lachen om de komische situatie. Maar vervolgens doet mijn Rabobank pasje het niet, de automaat spuugt hem weer uit. Nou morgen maar proberen met mijn Fortispasje, ook al zou ik dat liever nu meteen nog doen; ´t zit me niet lekker. Anders moet ik morgen nog heen en weer naar Humuhuaca ook en ik wil natuurlijk niets missen van de Divididos. Dit had ik vorig jaar ook al een keer. Vreemd!